| 2:1 |
Sprokkelt uzelf bijeen, sprokkelt,-
schaamteloos volk,
|
| 2:2 |
voordat wat ingezet is wordt geboren,
als kaf een dag voorbij is gegaan,-
voordat over u komt
de gloeiende woede van de Ene,
voordat over u komt
de dag van de woede van de Ene!
|
| 2:3 |
Zoekt de Ene,
alle ootmoedigen van het land
die zijn recht hebt willen uitwerken,-
zoekt gerechtigheid, zoekt ootmoed;
misschien zult ge worden verborgen
op de dag van de woede van de Ene!
|
| 2:4 |
Want Gaza zal een verlatene worden
en Asjkelon tot een woestenij;
Asjdod
zullen ze in de middaghitte verdrijven
en Ekron,- wortel, zal worden ontworteld!
••
|
| 2:5 |
Wee,
ingezetenen van de kust aan zee,
volk van Keretieten!-
gesproken heeft de Ene over u:
Kanaänsland der Filistijnen,
ik laat jou teloorgaan
tot er geen ingezetene meer is!
|
| 2:6 |
Worden zal
de zeekust
tot oases met grotten voor herders
en ommuringen voor schapen;
|
| 2:7 |
worden zal het een kust
voor de rest van het huis Juda,
daarop zullen zij weiden;
in Asjkelons huizen
zullen ze zich in de avond neervlijen,
want de Ene, hun God, zal hen bezoeken
en in hun kerkering een keer brengen.
|
| 2:8 |
Gehoord heb ik de hoon van Moab
en de lasteringen van de zonen van Amon,-
waarmee zij mijn gemeente hebben gehoond
en mijn gebied hebben belasterd!-
|
| 2:9 |
daarom, zowaar ik leef,
is de tijding van de Ene, de Omschaarde,
Israëls God:
ja, Moab
zal worden als Sodom
en de zonen van Amon
als Gomorra:
een bodem vol onkruid,
groeve vol zout,
een woestenij tot in eeuwigheid;
de rest van mijn gemeente,
die zullen hen beroven,
wat er over is van mijn volk,
die zullen hen als erfgoed delen.
|
| 2:10 |
Dat zullen zij hebben
in plaats van hun hoogmoed,-
omdat ze hebben gehoond en gelasterd
over de gemeente van de Ene,
de Omschaarde.
|
| 2:11 |
Vreselijk zal de Ene voor hen zijn,
want hij zal alle goden der aarde
laten wegteren;
voor hem zullen buigen,
elk vanuit zijn woonplaats,
alle eilanden der volkeren.
|
| 2:12 |
Ook gij, Koesjieten!-
doorboorden van mijn zwaard zijn zij!
|
| 2:13 |
Dan strekt hij zijn hand uit
tegen het noorden
en richt Asjoer te gronde,
hij maakt Ninevee tot een woestenij,
dor als de woestijn.
|
| 2:14 |
In haar zullen zich kuddes neervlijen
van allerlei wildlevenvolk,
ook een roerdomp, ook een velduil
overnachten op haar kapitelen;
een stem zingt door het venster,
met een raaf op de drempel,
want het cederwerk is blootgelegd.
|
| 2:15 |
‘Dit is die uitgelaten stad
die zo veilig neerzat,
die in haar hart kon zeggen:
ik, en verder niemand!-
hoe is zij tot een woestenij geworden
waar het wildleven zich neervlijt;
al wie bij haar voorbijtrekt
zal fluiten, zal wuiven met zijn hand.’
••
|
| Lees hoofdstuk 1 | Lees hoofdstuk 3 |