Johannes 15, 9-17

15:9	Zoals de Vader mij heeft liefgehad heb ík ú liefgehad: blijft één met mijn liefde;
15:10	als ge mijn geboden bewaart zult ge één blijven met mijn liefde, zoals ík de geboden van mijn Vader heb bewaard en één blijf met zijn liefde.
15:11	Dit alles heb ik tot u uitgesproken opdat mijn vreugde in u zal zijn en uw vreugde haar volheid bereikt.
15:12	Dit is mijn gebod: dat ge elkaar liefhebt zoals ik ú heb liefgehad.
15:13	Grotere liefde dan deze heeft niemand: dat iemand zijn lijf-en-ziel inzet voor zijn vrienden.
15:14	Gíj zijt mijn vrienden als ge doet wat ik u gebied;
15:15	ik noem u niet meer dienaars, omdat de dienaar niet weet wat zijn heer doet; maar u heb ik vrienden genoemd omdat ik aan ú bekend heb gemaakt al wat ik gehoord heb bij mijn Vader.
15:16	Niet gij hebt mij uitgekozen, nee, ík heb ú uitgekozen en ik heb u ingezet opdat gíj heen gaat en vrucht draagt en uw vrucht blijft,- opdat, wat ge de Vader ook zult vragen in mijn naam, hij u dat zal geven.
15:17	Deze dingen gebied ik u: dat ge elkaar liefhebt!

Zou het waar zijn wat mensen mij graag vertellen? – dat ‘de leer van Jezus’ eigenlijk doodsimpel is en geen kerk en geloof nodig heeft om duidelijk te zijn: ‘we moeten elkaar liefhebben!’, zoals in Johannes 15 in de verzen 12 en 17 te lezen is. Ik vind het te kort door de bocht over Jezus, die volgens mij niet een ‘leer’ heeft gebracht maar een oud gebod opnieuw als onderdeel van ‘een wijze van bestaan’, een manier van leven. Daarover straks meer.

Ook het verkorte evangelie van Jezus, de reductie tot ‘we moeten elkaar liefhebben’ is niet niks. Waar dat gehoord en beoefend wordt zal men niet via asociale media juichen wanneer er weer een boot vol vluchtelingen omslaat. Liever een verkort evangelie van Jezus aangehangen dan geen enkel evangelie, – niets dan een bot en bikkelhard vermeend eigenbelang. Maar Johannes 15 biedt meer dan de goede overtuiging dat wij elkaar moeten liefhebben.

We bevinden ons als luisteraars bij een ‘Tischrede’ van Jezus. Hij heeft zijn twaalf leerlingen de voeten gewassen, eet en drinkt met hen en bereidt hen voor op het leven ná zijn passie en Pasen, als hij niet meer bij hen zal zijn zoals hij tot nu toe wel bij hen is geweest.

Voor mij zijn woorden tot de twaalf niet automatisch ‘woorden tot ons’. Tot de twaalf behoren en zoals de meesten van hen een marteldood sterven is niet hetzelfde als min of meer gelovig zijn anno 2015. Tot de twaalf wordt niet maar een (goed) algemeen gebod uitgesproken, hun wordt op het hart gebonden, deze twaalf, om elkaar, hoe verschillend ook, lief te hebben zoals Jezus hen heeft liefgehad., – Hij die zelf weer leeft en sterft in de liefde van de Vader. Ik hoor Jezus zeggen: “Ik heb een net(werk) van liefde over jullie uitgeworpen, zoals de Vader mij in zijn netten heeft gevangen, – scheur je niet los uit deze liefde, want zij is je leven; in deze liefde ben je als apostel vruchtbaar en geeft de Vader je alles wat je Hem vraagt: de pinkstergaven van de achtste paasdag in Johannes 20, en twaalf stammen van mannen, vrouwen en kinderen die het leven in de hemelse liefde verder dragen, een tot wereldwijk uitgebreid Israël van vrienden, geen dienaars, dienstknechten of slaven meer”, –die uiteindelijke niet zelf ‘voor Jezus’ gekozen hebben (vers 16): de hemelse liefde is er het eerst!

Pieter Oussoren