Johannes 6, 1-15

6:1	Na deze dingen gaat Jezus weg, de zee over, die van Galilea, van Tiberias.
6:2	Maar hem is gevolgd een talrijke schare, omdat zij de tekenen hebben gezien die hij gedaan heeft bij de zieken.
6:3	Jezus klimt op, het bergland in, en daar heeft hij zich neergezet, met zijn leerlingen:
6:4	Maar het Pesach is nabij geweest, hét feest van de Judeeërs.
6:5	Als Jezus dan de ogen opheft en gewaarwordt dat een talrijke schare tot hem komt, zegt hij tot Filippus: waarvandaan kunnen wij broden kopen dat zij hier te eten hebben?
6:6	Maar hij stelde hem op de proef door dat te zeggen, want zelf heeft hij geweten wat hij ging doen.
6:7	Filippus antwoordt hem: tweehonderd dinar broden zullen niet voldoende zijn voor hen, wil ieder een klein stukje kunnen aannemen!
6:8	Een uit de kring van zijn leerlingen, Andreas, de broer van Simon Petrus, zegt tot hem:
6:9	er is een jochie hier,- dat vijf gerstebroden en twee visjes heeft; echter, wat zijn die voor zovelen?
6:10	Jezus zegt: maakt dat de mensen aanliggen! En er is een grote weide in dat oord geweest. Dan gaan ze aanliggen, de mannen ten getale van zo’n vijfduizend.
6:11	Dan neemt Jezus de broden aan en na een dankzegging geeft hij ze door aan wie aanliggen; evenzo ook van de visjes zoveel ze hebben gewild.
6:12	Als ze vervuld zijn zegt hij tot zijn leerlingen: brengt de brokken die overblijven bijeen opdat er niets verloren gaat!
6:13	Dan brengen ze die bijeen en laden twaalf korven vol met brokken van de vijf gerstebroden die zijn overgebleven nadat zij gespijzigd waren.
6:14	Toen hebben de mensen gezegd, ziende het teken dat hij heeft gedaan: deze is waarlijk de profeet die komende is tot de wereld!
6:15	Als het Jezus dan bekend wordt dat ze van plan zijn te komen en hem te grijpen om hem koning te maken, wijkt hij weer uit naar het bergland, híj alleen.

Bijbeltekst van de week – Johannes 6, 1-15

Minstens vijftien, zestien eeuwen al heeft deze perikoop een plaats op een van de zondagen in de kortere (drie weken) of langere (veertigdaagse) vastentijd ter voorbereiding op het feest van Pasen, vooral van belang voor de ‘geloofsleerlingen’ die zich in de Paasnacht aan Jezus zouden laten verbinden en gedoopt zouden worden. Ik vermoed dat de perikoop is gekozen als antwoord op een vraag die wel móest opkomen bij de geloofsleerlingen: als wij Jezus volgen op zijn weg door het water en dan door de woestijn, zullen we daar niet omkomen van honger (en dorst)?

De perikoop mag zeggen: ‘Hij zal zijn kinderen sterken / met Woord en sacrament’ (Gezang 864); met bijna niets weet hij velen te verzadigen; waar Jezus is –in de woestijn– is ineens een grazige weide en overvloed. Hem ‘navolgen’ is geen hopeloze onderneming.

In de parallelle perikopen is het uitgesprokener, maar ook hier bij Johannes heeft het er alles van dat Jezus bij zijn oversteek over de (binnen)zee van Galilea uit was op de rust van het bergland (tijd voor onderricht en gebed) en niet op een schare volgelingen. Maar ze kómen, – je kunt om een binnenzee heenlopen en dan haal je óók de overkant. Jezus voelt zich verplicht die scharen niet ledig heen te zenden. Dat wordt dan een ‘teken’ dat verstaan wordt als een uitnodiging om Jezus te ‘grijpen’ (!) en koning te maken, wat zíjn bedoeling niet is. Hij wijkt weer (!) uit naar het bergland, nu helemaal alleen, – eindelijk alleen, zou je bijna zeggen.

We hebben traditioneel een soort geloofsethiek waarin Jezus altijd maar ‘gevolgd’ moet worden. Zouden we hem ook kunnen dienen door hem af en toe alleen te laten zijn? Zijn dáár taal en vormen voor?

Pieter Oussoren

http://www.luthersekerkapeldoorn.nl/5/predikant